POWRÓĆMY JAK ZA DAWNYCH LAT - widowisko muzyczne

Przedstawienie powraca do repertuaru teatru i po raz pierwszy będzie prezentowane na jego odnowionej scenie (poprzednio grane było w Muzeum Historii Miasta). Powraca z nowymi aranżacjami utworów, nową oprawą sceniczną oraz jeszcze większą ilości piosenek.

SCENARIUSZ WEDŁUG POMYSŁU ANDRZEJA MACULEWICZA

instrumentacja   MACIEJ LATALSKI

REALIZATORZY:

kierownictwo muzyczne   ELŻBIETA TOMALA

reżyseria   JERZY WOŹNIAK

współpraca muzyczna: LESŁAW SAŁACKI

ruch sceniczny   DOBROSŁAWA GUTEK

projekcje   MICHAŁ JANKOWSKI

asystent reżysera   KRZYSZTOF WAWRZYNIAK

realizacja światła   WOJCIECH PIETRZYK, MAREK CZAJKOWSKI, RYSZARD RYBCZYŃSKI, ADAM ZAMANA

realizacja dźwięku   ŁUKASZ ZACHWIEJA, ROBERT PAWLAK

inspicjent   GRAŻYNA LINKE

sufler   ELŻBIETA LITERACKA

premiera - 9 października 2010 roku

Ada, to nie wypada, Każdemu wolno kochać, Sex appeal… Mimo upływu lat szlagiery dwudziestolecia międzywojennego są ciągle popularne, mają swoich wiernych słuchaczy i miłośników, i to nie tylko wśród starszego pokolenia. Piosenki Jerzego Petersburskiego, Henryka Warsa, Zygmunta Karasińskiego ze znakomitymi tekstami Jerzego Jurandota, Juliana Tuwima czy Andrzeja Własta wykonywali cieszący się wielką popularnością artyści kabaretowi oraz aktorzy grający w komediach i melodramatach: Eugeniusz Bodo, Tola Mankiewiczówna, Zula Pogorzelska, Hanka Ordonówna i Adolf Dymsza. W widowisku muzycznym, którym zespół Teatru Muzycznego zainaugurował sezon artystyczny 2010/2011 i który wznawia w sezonie 2012/2013, artyści przypominają te znakomite piosenki w nowych aranżacjach.

Andrzej Maculewicz o atmosferze widowiska:

Pierwsze dziesięciolecia XX wieku. Warszawa, „warszawka”… i związana z nią nierozłącznie bohema artystyczno-literacko-kawiarniana, elita intelektualna, która nadała ton tamtym czasom. W tym gronie ON, ze swoją malowniczą, olbrzymią posturą, ze swym wszechogarniającym, grzmiącym głosem, Franciszek Fiszer, zwany najpierw z francuska France, a potem z niemiecka Franc. Ten roztrzepany bon vivant, koneser wszystkich kuchni świata, słynący z nieposkromionego apetytu, był także mistrzem sarkazmu i kpin, najcelniejszych puent i najtrafniejszego dowcipu. Jego wymyślane na poczekaniu historyjki i anegdoty przekazywane były natychmiast z ust do ust. Mówił o sobie, że jest metafizykiem. Ale z jego wywodów filozoficznych, nigdy zresztą niespisanych, prawie nikt nic nie rozumiał.

I druga postać, jakże charakterystyczna dla tamtej Warszawy – Bolesław Wieniawa-Długoszowski. Jedna z najbarwniejszych osobistości II Rzeczypospolitej, oficer słynący z wielkiej słabości do koni, umiłowania kobiet, hucznych zabaw, cieszący się ogromną estymą wśród ludzi sztuki i literatury. Nie tylko jeden z najbardziej znanych dowódców przedwojennej Armii Polskiej, lecz także lekarz i poeta. Podobnie jak Fiszer – autor licznych i często cytowanych powiedzonek i anegdot.

Obaj – Fiszer i Długoszowski – spotykali się w najlepszych lokalach stolicy, a ich dysputy, prowadzone najczęściej w ulubionych przez nich „oparach absurdu”, ubarwiały całonocne zwykle biesiady.

Dziś spróbujemy wrócić do tamtego, wyjątkowego klimatu przedwojennej stolicy, przede wszystkim przypomnieć jej niezapomniane piosenki, tworzone zarówno na potrzeby przeżywającego wówczas złoty okres polskiego kina, jak i spektakli kabaretowych czy audycji radiowych. Melodie do słów mistrzów, takich jak Julian Tuwim, Marian Hemar, Jerzy Jurandot, komponowali wielcy twórcy: Jerzy Petersburski, Henryk Wars czy Zygmunt Karasiński. Pragniemy przypomnieć także i coś z tego, czym żyła ówczesna, artystyczna bohema – atmosferę słynnych, stołecznych kawiarń i klubów, klimat słownych igraszek między najbardziej znanymi jej postaciami – Francem i Wieniawą. Powróćmy więc, jak za dawnych lat...