Jej założeniem jest prezentacja ludowej tkaniny samodziałowej o wzorze
pasów – tzw. „pasiaka” – uznawanej za najbardziej tradycyjną i typową
dla polskiego tkactwa ludowego. Jednocześnie pokazanie ewolucji
„pasiaka” – od tkaniny głęboko zakorzenionej w tradycji regionu,
wyróżnika tożsamości regionalnej, po realizacje twórców ludowych
działających w ramach spółdzielni Cepelii lub tworzących okazjonalnie na
konkursy sztuki ludowej.
Z dość bogatej kolekcji prezentujemy obiekty najcenniejsze poznawczo
i artystycznie. Są to zarówno tkaniny dekoracyjno-użytkowe (kilimy,
nakrycia na łóżka, chodniki), jak i elementy ludowego stroju, głównie
kobiecego. Ekspozycję uzupełniliśmy – bo wydawało się to konieczne ze
względów poznawczych – o brakujące w naszej kolekcji męskie stroje – ze
zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi.
Zaprezentowane na wystawie eksponaty podzielono na grupy tematyczne,
z uwzględnieniem przynależności regionalnej. Najliczniej reprezentowane
są tkaniny i stroje z terenu środkowej i wschodniej Polski (region
łowicki, opoczyński, piotrkowski, rawski, sieradzki, Podlasie i
Lubelszczyzna). Większość z nich pochodzi z I połowy XX wieku.
„Pasiaki”, znane i wytwarzane w Polsce na ręcznych krosnach już od XI
wieku, występowały na znacznym obszarze, obejmującym szeroki pas
środkowej części Polski – od Wielkopolski po Podlasie. Z czasem ich
zasięg występowania znacznie się rozszerzył.
Wystawa czynna do 4 listopada 2012 r.
Centralne Muzeum Włókiennictwa
Łódź, Piotrkowska 282