Piękno stworzenia - wystawa wykładowcy WIT

Wystawa będzie czynna od 13 września do 31 października 2020 r.

Aneta Jaźwińska

Urodziła się w Warszawie. Studia artystyczne rozpoczęła w 1991 roku w Ontario College of Art w Toronto. Później kontynuowała je w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie.
Dyplom z projektowania graficznego rozszerzony o aneks z malarstwa i grafiki warsztatowej u prof. Juliana Pałki obroniła z wyróżnieniem w 1997 roku. Od 1996 roku jest członkiem Stowarzyszenia Pastelistów Polskich.
Od 1998 roku prowadzi zajęcia w pracowni Rysunku i Malarstwa na Wydziale Grafiki EAS. W 2010 roku uzyskała doktorat na Wydziale Grafiki i Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Autorka wielu wystaw indywidualnych zarówno w Polsce, jak i za granicą. Aktualnie wykłada w WIT Wyższej Szkole Informatyki Stosowanej i Zarządzania pod Auspicjami Polskiej Akademii Nauk.

Malarstwo Anety Jaźwińskiej wpisuje się w szeroko pojętą przestrzeń twórczości tych malarzy, dla których kolor i forma są ważnymi elementami kompozycji dzieła. Pejzaże artystki charakteryzują się wielką biegłością i swobodą malarską, a także zmysłem obserwacji, który pozwala na właściwą ocenę tematu pod względem jego przydatności dla zamierzonych rozwiązań malarskich. Harmonie barwne w pracach Anety Jaźwińskiej wynikają raczej z chęci zanotowania wrażenia niż z czysto intelektualnej gry. Także forma jest przykładem sugestywnej narracji malarskiej i dbałość o jej klarowność nie jest dążeniem do odwzorowania tematu, a raczej dążeniem do przekazania malarskiej prawdy o temacie.

Artystka nie unika koloru lokalnego, ale zawsze jego obecność w obrazie jest udokumentowana potrzebą ogólnej harmonii dzieła. W szczególności w pracach pastelowych, w których osiągnęła mistrzostwo, podejmuje śmiałe decyzje zarówno kolorystyczne, jak i formalne. Te decyzje są przemyślane i służą wzmocnieniu przekazu artystycznego. Wielką zaletą jest różnorodność w przedstawieniu np. pejzaży. Oto duża przestrzeń założona brązami, biegnąca od dołu płótna aż w głąb poza jego połowę, surowa, ale mająca energię, i na horyzoncie drzewa ledwie zaznaczone, malowane ze swobodą na tle jasnego nieba. Niewiele tu formalnych rozwiązań i kolorystycznych fajerwerków, a obraz tak zamierzony robi wielkie wrażenie. To „Mgły”. W innym zaskakuje nas Artystka niemalże barokowym przepychem w realizacji tematu„Stary kościół w Szczyrku”. Zarówno tutaj, jak i w martwych naturach świadomie rezygnuje z linii konturowych, wykorzystując do określenia formy relację między przedmiotem a jego oświetleniem i przestrzenią.

Prace Artystki cechuje uporządkowana gama kolorystyczna związana z tematem, ale też, jak na przykład w pracy „Światło”, rezygnuje z „prawdziwości” tematu na korzyść czysto malarskich rozwiązań. Warto podkreślić nie tylko arbitralność decyzji malarskich, ale także pewność ręki Anety Jaźwińskiej. Każdy artysta działa w obrębie swej twórczości w zgodności z jakąś zasadą. Może to być pedantyczna dbałość o formę, o kolor i sąsiedztwa kolorystyczne budujące „energię barwną dzieła”, może to być dążność do abstrakcyjnego przedstawienia tematu itd. W pracach Anety Jaźwińskiej czytelną staje się zasada dążności do zanotowania piękna i urody tematu…